still ill

Island breezes

Μου αρέσει η αίσθηση της Κυριακής.Να περπατάω σε μια πόλη που για λίγο προτίμησε τη σιωπή,δίνοντας μου την αίσθηση πως όλα είναι εντάξει,πως τίποτα άσχημο δεν θα συμβεί.
Να τριγυρνάω άσκοπα,χωρίς προορισμό,υπακούοντας στα λιωμένα adidas,μια ασήμαντη μονάδα στο αχανές αστικό τοπίο που όμως είμαι κομμάτι του και αυτό είναι δικό μου.
Να βλέπω τις παρέες που με προσπερνάνε και να ζηλεύω το δόσιμο και το δέσιμο που διακρίνω στα πρόσωπα τους.Αν ζητούσα να ακούσω τις εξιστορήσεις της ζωής τους,αυτές θα αποκαλύπτονταν ως γραμμικές αφηγήσεις που σε κάποιο σημείο θα τέμνονταν και ύστερα θα συνέχιζαν αλλοιωμένες.
Αυτά σκεφτόμουν κάποια μέρα και είχα απορροφηθεί τόσο που δεν κατάλαβα τη φωνή από δίπλα μου.Είχε χαθεί και μου ζήτησε να την καθοδηγήσω.Τα έχασα και εγώ κοιτάζοντας την και αυτό φάνηκε να την διασκεδάζει.Δεν ήταν ούτε η φλέβα στον ωραίο λαιμό ούτε η σχισμή στο στήθος που κυρίως με εντυπωσίασαν αλλά το χαμόγελο που μου χάρισε σαν να με γνώριζε χρόνια.Κάποιους ανθρώπους τούς περιβάλλει μια γλυκιά αύρα που σε τυλίγει και σε καθησυχάζει όπως η ηρεμία της βροχής που βλέπεις να πέφτει πίσω από ένα τζάμι.
Αντικρίζοντας αυτό το όμορφο και ευγενικό πρόσωπο ένιωσα την ερημιά της πόλης να γίνεται δική μου.Τι άλλο είχα να πω εκτός από ονόματα οδών;
Με ευχαρίστησε και κατευθύνθηκε προς το σημείο που της είχα υποδείξει,ώσπου χάθηκε από τα μάτια μου.Εγώ απέμεινα να στέκομαι εκεί,μες στην παρήγορη γαλήνη του άδειου δρόμου,καθώς αυτός θα εξακολουθούσε να αφηγείται τις ιστορίες των περαστικών που δεν θα συναντηθούν ποτέ οι πορείες τους,που θα συνεχίζουν για πάντα παράλληλες,όπως και οι δυο πλευρές του.

posted by still ill @ 10:15 PM